Evaluatie paardencoaching met Eefje van Prooijen

Vrijdag heb ik een paardencoaching gehad onder begeleiding van Eefje en dat vond ik erg leuk! Ik hou niet heel erg van paarden en blijf dan ook liever op afstand maar dit wilde ik wel eens proberen. Zolang ik zelf maar niet op het paard hoef te gaan zitten, vind ik het prima.

Het paard heette Rob en hij was best wel groot. Eerst durfde ik ook niet zo dichtbij te gaan staan maar al snel ging het beter. Eefje had een emmer met borstels en tuig neergezet en Rob ging er gelijk met zijn neus in zitten duwen en gooide alles uit de emmer. Wat een raar paard, dacht ik nog. Maar ik moest er wel erg om lachen.

Ik kreeg de opdracht om oogcontact met Rob te maken. Nou ik keek hem aan maar hij keek gewoon langs mij heen. Dus ik probeerde hem wel te aaien en op zijn gemak te stellen maar dat werkte niet zo goed. Als ik hem recht aankeek, dan draaide hij zijn hoofd gewoon om of hij keek langs me heen, maar hij keek mij niet aan, waar ik ook ging staan. Dus ik ging maar praten tegen hem, in de hoop dat hij wel zou reageren maar nee hoor, nog steeds niet. Ik vertelde toen maar hoe ik heette en ondertussen aaide ik hem maar wat. Op een gegeven moment keek hij me dan toch aan, daar was ik wel blij mee (geen idee waarom hij dat nu wel deed). Ineens ging hij lopen en daar schrok ik van dus ik sprong een beetje opzij zodat hij niet op mij af kwam. Zo snel als hij was gaan lopen, stopte hij ook weer. Ondertussen praatte Eefje en ik over hoe het paard reageerde en waarom hij dat deed. Paarden voelen dingen dus heel goed aan schijnbaar, hoe jij je voelt en je emoties, dat vond ik wel bijzonder. Wat bij mij echt naar voren kwam op dat moment is, dat ik het moeilijk vind om mensen los te laten. Mensen waar je goed contact mee hebt en dat door welke omstandigheden dan ook,  zulke vriendschappen verdwijnen. Ik realiseerde me dat ik daar al mijn hele leven last van heb. Gelukkig kan ik daar de laatste jaren beter mee omgaan maar het blijft nog steeds lastig. Waarom vragen mensen niet hoe het met je gaat, ook al zie je ze niet meer of bijna niet meer. Ben je dan niet meer belangrijk of vergeten ze je dan? Daar wordt ik verdrietig van. Zelf doe ik dat namelijk wel regelmatig, gewoon uit interesse voor de mensen met wie ik leuke maar ook minder leuke momenten heb mogen beleven. Soms krijg je nog een reactie terug maar meestal hoor je nooit meer iets en dat vind ik dan heel jammer. Want ook al heb je geen of weinig contact met iemand, dan is interesse tonen in een ander toch iets wat belangrijk is in ons leven, in onze omgang met anderen vind ik.  Daar probeer ik voor mezelf een beetje inzicht in te krijgen. Door de paardencoaching besef ik me ineens, dat niet iedereen hetzelfde is en dat ik ook niet van anderen kan verwachten dat ze hetzelfde denken of reageren zoals mij. Vriendschap is voor mij heel belangrijk in het leven, plezier maken met elkaar maar ook elkaar steunen als het even wat minder leuk is. Maar ik bedacht me dat, andere mensen daar soms helemaal niet mee bezig, sommigen leven van dag tot dag of hebben zelf veel persoonlijke of andere problemen waar niemand iets vanaf weet. Dat besef was er ineens bij mij op dat moment.

De volgende opdracht was om een stukje te gaan lopen met Rob. We stonden in het midden van de paardenbak en naar het hek was ongeveer 8 meter ofzo. Dat is een makkie, dacht ik, dat lukt wel. Dus ik pak de teugels en praat tegen Rob dat hij mee moet lopen. Nou vergeet het maar, hij zette geen enkele stap. Hij bleef maar in de verte staren of daar iets was. Misschien was dat ook zo maar ik zag het niet. Nog eens praten en aaien maar er kwam geen beweging in. Ja wat nu? Dacht ik. Dat moment duurde even en ik wist het ook echt niet. Dus ik wachtte maar gewoon. Ineens gaat hij lopen naar het hek toe en ik hou de teugels vast en hobbel er achteraan. Bij het hek blijft hij ineens staan en kijkt weer in de verte. Weer geen beweging in te krijgen, wat een eigenwijs paard dacht ik dan weer, maar eigenlijk is hij slimmer dan mij natuurlijk. Maar dat zeg ik lekker niet tegen hem want ik heb het gevoel dat hij alles snapt wat ik zeg. Daarna loopt hij weer naar het midden van de bak en ik heb nog steeds de teugels vast en hobbel er maar weer achteraan. Eefje staat in het midden van de bak en geniet wel van het tafereel van mij met het paard. Ik heb geen idee waarom het paard wel of niet gaat lopen, naar mijn idee gewoon toch een eigenzinnig dier maar in mijn achterhoofd bedenk ik wel dat het paard mij iets probeert te vertellen. Kon hij maar praten, dan zou het een stuk makkelijker geweest zijn voor mij. Maar van een andere kant bekeken, had ik dan op een bepaald moment niet het besef gekregen over het loslaten van andere mensen en hoe daar nog beter mee om zou kunnen gaan. Ik vond het een leuke ervaring en ik raad het iedereen aan om het ook eens te proberen. Gewoon omdat je zelf ook eens kan ervaren hoe zo’n paardencoaching in z’n werk gaat, maar misschien ook om een beetje inzicht in jezelf te krijgen of in de problemen waar je mee zit op dat moment. Eefje en Rob heel erg bedankt voor deze leuke paardencoaching, ik vond het heel leerzaam.